De geboorte van Linde

Zondagmiddag 31 maart 2019.
Wij zijn met mijn schoonfamilie, waaronder de papa van Linde, op een boekvoorstelling. De papa komt me zeggen dat zijn vrouw Karlien wat onrust in haar buik merkt en weliswaar onregelmatig, maar duidelijk weeën begint te voelen.

Bij hun eerste kindje had de latente fase laaaaang geduurd, en deze keer was Karlien hier beter op voorbereid. Ze zocht nog wat afleiding en we liepen niet te hard van stapel. Rond 18u ging ik een eerste keer op bezoek. De hals was al kort en zacht, maar er was voorlopig amper opening. Ze was helemaal rustig en begreep dat we wat meer actie nodig hadden. Hun oudste dochtertje werd opgehaald door oma en ik liet hen met hun tweetjes, om 2u later terug te keren.

Om 20u zag ik al een heel andere Karlien. Ze had een uurtje gehurkt het onkruid gewied in de tuin. Dat vond ik echt straf van haar. En ja hoor, 5 cm opening, en duidelijk in de actieve fase van de arbeid. Focus en concentratie. Harttoontjes prima. Van de zetel naar de bal werd ze wat onrustiger en vond ze het tijd om naar het ziekenhuis te vertrekken. Ze besliste om in het ziekenhuis een verdoving te vragen. We bespraken hoe ze de weeën in de auto zou opvangen en ik reed met mijn auto achter hen aan richting verloskamer. 

Aangekomen was het zo intens voor haar dat ze een 2de keer om epidurale verdoving vroeg. Dat hadden we op voorhand besproken en ik legde het voor aan de vroedvrouwen van de verloskamer. Bij de eerste bevalling had Karlien bijna non-stop weeën gehad tussen 4 en 7cm zonder pauzes. Alles heeft ze toen geprobeerd tussen 4u 's nachts en 13u 's middags (3 ploegen vroedvrouwen heeft ze toen gezien): warme douches, warme baden, aanmoedigingen, massage. Rond 7cm bleef het hangen, en ze was helemaal op waardoor de arbeid stagneerde. Een epidurale had toen soelaas gebracht en ze had beslist dat ze ditmaal niet zo lang ging afwachten.

Zo gezegd zo gedaan, en in afwachting van de epidurale werd het opvangen van de weeën alsmaar heviger. De epidurale werd nog geplaatst maar kreeg de heftigheid van de weeën niet bijgebeend. Toen de gynaecoloog van wacht kwam kennismaken moest ze zich haasten om haar handschoenen aan te trekken, want op haar linkerzijde gelegen, in de armen van Thijs, werd het hoofdje al zichtbaar. 2 persweeën later, gaf de gynaecoloog lieve Linde in mijn handen en schoof ik haar naar boven richting moederborst. Het was 1 april, 0u30, en het was geen aprilvisje, maar een roze, blonde Linde. De oxytocinelevels moeten niet alleen bij haar ouders gestegen zijn maar ook bij haar tante-vroedvrouw.